Το σύστημα Diego περιλαμβάνει 22 αντιγόνα, από τα οποία τα τρία είναι υψηλής συχνότητας, ενώ τα υπόλοιπα θεωρούνται χαμηλής συχνότητας ^[16]. Τα αντιγόνα αυτά βρίσκονται στην πρωτεΐνη μεταφοράς ανιόντων ζώνης 3, η οποία βρίσκεται στη μεμβράνη των ερυθροκυττάρων ^[17]. H πρωτεΐνη αυτή εκφράζεται σε διάφορους ιστούς και εμπλέκεται στη μεταφορά διοξειδίου του άνθρακα από τους ιστούς στους πνεύμονες. Επίσης βρίσκεται στα νεφρά, όπου εμπλέκεται στην έκκριση οξέος ^[16]. Το γονίδιο που κωδικοποιεί τα αντιγόνα Diego, SLC4A1, φαίνεται να φέρει πολλές μεταλλάξεις, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε ερυθρά με ανώμαλη μεμβράνη αλλά και νεφρούς που είναι ελαττωματικοί στην έκκριση οξέος. Εμφανίζονται όμως και άλλες μεταλλάξεις, οι οποίες δεν οδηγούν στην εμφάνιση κάποια ασθένειας, αλλά σε μια νέα ομάδα αντιγόνων του συστήματος Diego ^[17].

Το γονίδιο που κωδικοποιεί τα αντιγόνα του συστήματος, βρίσκεται στο χρωμόσωμα 17 (17q21-22) και περιέχει 20 εξόνια. Υπάρχουν δυο αλληλόμορφα του γονιδίου, τα Dib και Dia, που προκύπτουν από έναν πολυμορφισμό νουκλεοτιδίου  (2561C→T). Τα αντίστοιχα αντιγόνα Dib και Dia διαφέρουν κατά ένα μόνο αμινοξύ. Ως πιο σημαντικά αντιγόνα του συστήματος αυτού θεωρούνται τα ,  και  ^[17].

Το αντιγόνο  εμφανίζεται σπάνια στους λευκούς και στους μαύρους, ενώ είναι σχετικά συχνό στους ινδιάνους της Νότιας Αμερικής και στους Ασιάτες Μογγολικής καταγωγής ^[18].

Ποσοστό εμφάνισης                              Φυλή

Πίνακας 4.1: Το ποσοστό εμφάνισης του συγκεκριμένου αντιγόνου σε σχέση με την φυλή των ατόμων ^[17΄].

Ο φαινότυπος Di(a-b+) ανευρίσκεται σε μεγάλα ποσοστά στους μαύρους και στους λευκούς, αλλά και στους Ασιάτες (>90%) ^[17].

Φαινότυπος                    Φυλή

Πίνακας 4.2: Φαίνονται οι πιο σπάνιοι φαινότυποι με σειρά κατάταξης και το ποσοστό τους στις αντίστοιχες φυλές. Το Di(a-b-) θεωρείται ότι είναι ο πιο σπάνιος φαινότυπος του συστήματος Diego καθώς έχει βρεθεί μόνο μια περίπτωση ανθρώπου που έχει αυτό το αντιγόνο ^[17].

Τα αντισώματα anti-  και anti-  έχουν συνδεθεί με την αιμολυτική νόσο των νεογνών αλλά και με αντιδράσεις μετάγγισης.  Η αιμολυτική νόσος των νεογνών λόγω αντισωμάτων Diego είναι πιο συχνό φαινόμενο στη Νοτιοανατολική Ασία και τη Νότια Αμερική. Έχει δειχθεί ότι το anti-  μπορεί να προκαλέσει μέτρια εως σοβαρή αιμολυτική νόσο των νεογνών, ενώ το anti-  προκαλεί ήπια νόσο ^[17].

Μεταμόσχευση ήπατος & σύστημα Diego 

Μια 58χρονη γυναίκα που έπασχε από ηπατική ανεπάρκεια και χρειάστηκε μεταμόσχευση ήπατος είχε ομάδα αίματος κατά ABO μηδέν, και ήταν Di (a- b+) κατά το σύστημα Diego. Η 32χρονη κόρη της, που αποφάσισε να είναι η δότρια του ήπατος είχε και αυτή ομάδα αίματος μηδέν κατά ABO, ενώ στο σύστημα Diego είχε Di (a+ b+). Αφού πραγματοποιήθηκε η μεταμόσχευση ήπατος δεν παρατηρήθηκαν σημεία απόρριψης του μοσχεύματος. Αποδείχθηκε ότι η μεταμόσχευση ήπατος μπορεί να πραγματοποιηθεί με επιτυχία σε άτομα που έχουν διαφορετική ομάδα αίματος κατά το σύστημα Diego ^[19].

Το σύστημα Kidd

 To σύστημα Kidd βασίζεται στην γλυκοπρωτεΐνη Kidd, που βρίσκεται στην μεμβράνη των ερυθρών και είναι ο μεταφορέας ουρίας των κυττάρων αυτών. Η μεταφορά γίνεται γρήγορα μέσα και έξω από τα ερυθρά, ενώ διατηρεί την ωσμωτική πίεση σταθερή αλλά και το σχήμα των ερυθρών ^[20]. Η γλυκοπρωτεΐνη εκφράζεται και στα νεφρά, όπου μεταφέρει και εκεί την ουρία.  Έχει αποδειχθεί ότι η γλυκοπρωτεΐνη αυτή είναι ένα προϊόν του SCL14A1, του μεταφορέα ουρίας 1 ^[21]. Το γονίδιο SCL14A1 που κωδικοποιεί τη γλυκοπρωτεΐνη Kidd βρίσκεται στο χρωμόσωμα 18, περιέχει 11 εξόνια, και έχει δυο συνεπικρατή αλληλόμορφα, τα  και , τα οποία προκύπτουν από πολυμορφισμό ενός νουκλεοτιδίου (838G→A) και διαφέρουν κατά ένα μόνο αμινοξύ ^[20].  Έχουν ανακαλυφθεί τρία αντιγόνα του συστήματος, τα ,  και Jk3. Τα δυο πρώτα θεωρούνται ότι είναι ένα ζευγάρι αντιγόνων που κωδικοποιούνται από διαφορετικά αλληλόμορφα του ίδιου γονιδίου, ενώ το τρίτο είναι υψηλής συχνότητας και εκφράζεται σε όλα τα άτομα εκτός από πολύ σπάνιες περιπτώσεις ^[22]. 

Οι πιο συχνά εμφανιζόμενοι φαινότυποι είναι τρεις , Jk(a+b-), Jk(a-b+),  Jk(a+b+). O πιο σπάνιος φαινότυπος είναι ο (Jk-null) Jk(a-b-) ^[20] και έχει μεγάλη κλινική σημασία, διότι τα άτομα αυτά παράγουν αντισώματα που στρέφονται εναντίον του Jk3 αντιγόνου ^[22]. 

Αντιγόνο                      Φυλή

Πίνακας 5.1: Φαίνεται η συχνότητα του κάθε αντιγόνου στις τρεις φυλές^[20].

Φαινότυποι                      Φυλή

Πίνακας 5.2: Φαίνεται η συχνότητα κάθε φαινοτύπου ανά φυλή. Το Jk(a+b+) είναι ο πιο συχνός φαινότυπος στους λευκός και στους Ασιάτες, ενώ ο Jk(a+b-) είναι ο πιο συχνός φαινότυπος στους Μαύρους ^[20].

Ο φαινότυπος Jk(a-b-) ονομάζεται και null φαινότυπος, κληρονομείται ως υπολειπόμενο γονίδιο και έχουν ενοχοποιηθεί γι’ αυτό αρκετές μεταλλάξεις.  Παρ’ ότι είναι ένας πολύ σπάνιος φαινότυπος, εντοπίζεται σε μικρά ποσοστά στον πληθυσμό της Πολυνησίας, με μια μετάλλαξη που προκαλεί απώλεια του εξονίου 6 από μεταγραφές του mRNA. Σε αυτή την περίπτωση, αν παραχθεί η πρωτεΐνη Kidd, δεν μπορεί να μεταφερθεί στη μεμβράνη των ερυθρών. Τα άτομα αυτά δεν εκφράζουν το αντιγόνο Jk3, ενώ σχηματίζουν αντισώματα εναντίον του Jk3. Τα ερυθρά τους έχουν φυσιολογικό σχήμα και φυσιολογικό κύκλο ζωής, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να συγκεντρώσουν ούρα στο μέγιστο βαθμό ^[20].

Τα kidd αντισώματα είναι συνήθως IgG και σπανιότερα IgM^[20]. Είναι γενικά δύσκολο να ανιχνευθούν, και αυτό τα καθιστά επικίνδυνα στις μεταγγίσεις, όπου θεωρείται ότι αυτά είναι η αιτία σε καθυστερημένες αιμολυτικές αντιδράσεις μετάγγισης. Το αντίσωμα έναντι του  μπορεί να προκαλέσει θανατηφόρες αντιδράσεις αιμολυτικής μετάγγισης, αλλά δεν έχουν εμφανιστεί σοβαρές περιπτώσεις καθυστερημένης αντίδρασης αιμολυτικής μετάγγισης. Ενώ έχει δειχθεί ότι το αντι-  ευθύνεται για σοβαρότερες περιπτώσεις καθυστερημένης αντίδρασης αιμολυτικής μετάγγισης^[20]. Τα αντι-JK3 συμπεριφέρονται με τα  ή τα , καθώς διαθέτουν την ικανότητα να προκαλούν τόσο οξείες όσο και καθυστερημένες αντιδράσεις αιμόλυσης της μετάγγισης. Γενικά, αντισώματα εναντίον οποιουδήποτε από τα τρία αντιγόνα Kidd μπορεί να οδηγήσει σε αιμολυτική νόσο του νεογνού, αν και συνήθως τα συμπτώματα είναι ήπια ^[22].

Χρόνια νεφρική νόσος & σύστημα Kidd 

Πραγματοποιήθηκαν έρευνες που διερευνούσαν πιθανές συσχετίσεις μεταξύ της απουσίας των αντιγόνων Kidd σε ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο. Έγιναν συγκρίσεις στους φαινοτύπους αλλά και στην κατανομή των αντιγόνων  και  και κάποια αποτελέσματα έδειξαν ότι δεν συμπεριλαμβανόταν στους ασθενείς ο φαινότυπος null. Αυτό δείχνει ότι η απουσία   ή   δεν επηρεάζει την ανάπτυξη χρόνιας νεφρικής νόσου, παρ᾿ όλο που αρκετές αναφορές περιπτώσεων υποδηλώνουν έναν ρόλο του συστήματος Kidd στην επιβίωση του νεφρικού μοσχεύματος στις μεταμοσχεύσεις νεφρού ^[23].

Το σύστημα Gil 

Το σύστημα Gil περιέχει μέχρι στιγμής ένα μόνο αντιγόνο, το οποίο εντοπίστηκε στην πρωτεΐνη AQP3 ^[24], η οποία βρίσκεται στη μεμβράνη των ερυθροκυττάρων και έχει ιδιότητες διαύλου ύδατος ^[25]. Το γονίδιο AQP3 αποτελείται από έξι εξόνια κατανεμημένα σε περισσότερα από 7kb DNA και βρίσκεται στο ανθρώπινο χρωμόσωμα 9p13. Το γονίδιο κωδικοποιεί μια διαμεμβρανική πρωτεΐνη με 292 αμινοξέα που διαπερνάει την κυτταρική μεμβράνη έξι φορές ^[26].

Το αντιγόνο Gil έχει δειχθεί ότι είναι υψηλής συχνότητας, αλλά διαφέρει από όλα τα άλλα αντιγόνα υψηλής συχνότητας. Επιπλέον δεν έχει ακόμη αποδειχτεί αν το αντιγόνο Gil κληρονομείται ^[27]. Όλα τα αντισώματα εναντίον του αντιγόνου Gil που έχουν βρεθεί, φαίνεται να έχουν παραχθεί ως αποτέλεσμα της εγκυμοσύνης ^[24]. Συγκεκριμένα έχουν βρεθεί μέχρι στιγμής πέντε γυναίκες με αντισώματα anti-Gil και όλες είχαν μείνει έγκυες τουλάχιστον δύο φορές. Δύο από τα μωρά που γεννήθηκαν είχαν ερυθρά που έδωσαν θετική άμεση Coombs χωρίς όμως κλινικά συμπτώματα αιμολυτικής αναιμίας. Φαίνεται ότι τα anti-Gil μπορεί να είναι υπεύθυνα για την ανάπτυξη αιμολυτικής αντίδρασης μετάγγισης, καθώς εργαστηριακές δοκιμές έχουν δείξει ότι δύο από τα αντισώματα αυτά μπορούν να καταστρέψουν τα μεταγγιζόμενα ερυθρά ^[27].

Ο φαινότυπος null υπάρχει, αλλά είναι εξαιρετικά σπάνιος ^[26]. Δύο μη συγγενικά άτομα ανέπτυξαν αλλοαντισώματα εναντίον του αντιγόνου Gil και μετά από αναλύσεις βρέθηκαν ότι είχαν έλλειψη της πρωτεΐνης AQP3. Η έλλειψη αυτή φαίνεται ότι προκαλείται λόγω μιας ομόζυγης μετάλλαξης που επηρεάζει την 5’ θέση ματίσματος του δότη του ιντρονίου 5 στο γονίδιο αυτό. Η μετάλλαξη οδηγεί στην παράλειψη του εξονίου 5 και δημιουργεί μια μετατόπιση πλαισίου και πρώιμο κωδικόνιο λήξης^[28].

Η συχνότητα εμφάνισης του αντιγόνου Gil ανευρίσκεται συνήθως στο 100% στον πληθυσμό των χωρών Γερμανίας, Γαλλίας και Αμερικής. Το γεγονός ότι η πρωτεΐνη AQP3 είναι μία πολύ συχνά εμφανιζόμενη πρωτεΐνη στα ερυθρά δημιουργεί ερωτήσεις στο αν μπορούν να εμφανίζονται πολυμορφισμοί. Βρέθηκαν πέντε πολυμερισμοί νουκλεοτιδίου στο συγκεκριμένο γονίδιο σε μία ομάδα Αφρικανών παιδιών που είχαν περάσει ελονοσία. Οι τρεις αυτές μεταλλάξεις βρέθηκαν σε κωδική περιοχή του γονιδίου, αλλά ήταν συνώνυμες και δεν είχαν καμία επίδραση στα αμινοξέα της πρωτεΐνης ^[26].

Καρκίνος και σύστημα Gil 

Η απώλεια έκφρασης της AQP3 έχει πρόσφατα συσχετιστεί με τη χειρότερη πρόγνωση και επιβίωση στον καρκίνο ουροδόχου κύστης. Φαίνεται ότι η πρωτεΐνη συμμετέχει στην κυτταροτοξική απόκριση, στα παράγωγα νουκλεοσιδίων όπως είναι η γεμσιταβίνη, που χρησιμοποιούνται ως χημειοθεραπευτικοί παράγοντες. Επιπλέον, τα επίπεδα έκφρασής της μπορεί να βοηθήσουν στη διάγνωση καρκίνων όπως αυτού του παχέος εντέρου, του μαστού αλλά και του στομάχου. Τέλος μερικές έρευνες υποδεικνύουν ότι η AQP3 μπορεί να γίνει στόχος των καρκινικών θεραπειών ^[26].

Το σύστημα Glob 

Το σύστημα Glob περιέχει κυρίως το αντιγόνο P ^[29]. Το αντιγόνο αυτό αρχικά είχε ταξινομηθεί στο σύστημα P1PK, το οποίο περιλαμβάνει τα αντιγόνα P1, Pk NOR. Το αντιγόνο P μετακινήθηκε τελικά στο σύστημα Glob, όταν αποδείχτηκε ότι τα αντιγόνα Pi και P ήταν απλά συγγενικά^[30]. Έχει αποδειχθεί ότι το αντιγόνο P σχετίζεται επίσης και με τα αντιγόνα Pk και NOR ^[29]. Σήμερα έχουν προστεθεί στο σύστημα Glob και τα αντιγόνα LKE και PX2^[30]. Το γονίδιο B3GALT3 βρίσκεται στον μακρύ βραχίονα του χρωμοσώματος 3 (3q26.1). Έχει πέντε εξόνια, με την κωδική περιοχή να βρίσκεται στο τελευταίο. Το γονίδιο αυτό κωδικοποιεί το ένζυμο που συνθέτει το αντιγόνο P. Μέχρι στιγμής έχουν παρατηρηθεί 12 μεταλλάξεις σε αυτό, οι οποίες οδηγούν στην κατάργηση της συνθάσης P ^[30]. To αντιγόνο P έχει δομή γλυκολιπιδίου και βρίσκεται στα ερυθρά αιμοσφαίρια στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παγκοσμίως ^[29]. Αποδείχτηκε ότι τα γλυκολιπίδια είναι οι μοναδικοί φορείς του αντιγόνου P στα ερυθρά, καθώς αυτό δημιουργείται από την προσθήκη μιας Ν-ακετυλογαλακτοζαμίνης από μια 3-β ακετυλογαλακτοζαμινυλοτρανσφεράση χρησιμοποιώντας το αντιγόνο Pk ως πρόδρομο. Το ένζυμο αυτό είναι μια διαμεμβρανική γλυκοπρωτεΐνη με 331 αμινοξέα και πέντε θέσεις Ν-γλυκοζυλίωσης και βρίσκεται στη συσκευή Golgi. Το αντιγόνο P, πέρα από τα ερυθρά, εκφράζεται και σε μερικά άλλα κύτταρα όπως στα μεγακαρυοκύτταρα και στους ινοβλάστες, σε ιστούς μεσοδερμικής προέλευσης αλλά και στο εντερικό επιθήλιο. Η διαλυτή ουσία του P έχει ανιχνευτεί και στο πλάσμα. Το γονίδιο B3GALT3 εκφράζεται σε υψηλά επίπεδα στον εγκέφαλο και στην καρδιά, ενώ με μέτρια έκφραση στους πνεύμονες, στον πλακούντα, και λιγότερο στα νεφρά, στο ήπαρ, στον σπλήνα και στον στόμαχο ^[30].

Φυσιολογικά, το αντιγόνο P ανευρίσκεται στα ερυθρά αιμοσφαίρια όλων των ατόμων. Οι εξαιρέσεις είναι σπάνιες και περιλαμβάνουν τρεις σπάνιους φαινοτύπους, τους 1, 2 και p. Στον 1 λείπει το αντιγόνο P από την μεμβράνη των ερυθρών, ενώ ο 2 δεν έχει ούτε το αντιγόνο P ούτε το P1. Στον φαινότυπο p λείπουν τα αντιγόνα P1, Pk και P. Υπάρχει η περίπτωση να υπάρχει και ένας ακόμη φαινότυπος, όπου τα άτομα εμφανίζουν ένα Pweak ή Pκ weak αντιγόνο. Το P αντιγόνο θεωρείται ότι είναι ήδη καλά ανεπτυγμένο κατά τη γέννηση και είναι το πιο άφθονο ουδέτερο γλυκολιπίδιο στη μεμβράνη των ερυθρών με περίπου 15 x  αντιγόνα σε κάθε κύτταρο ^[30].

Τα αντισώματα ενάντια στο P αντιγόνο ανευρίσκεται στον ορό των ατόμων με τους σπάνιους φαινοτύπους^[29] και είναι είτε IgM είτε IgG^[30]. Έχουν θεωρηθεί ως αιτία για την αιμολυτική αντίδραση μετάγγισης, αλλά και για προβλήματα στις εγκυμοσύνες ^[29], όπως είναι η αιμολυτική αναιμία του νεογνού. Έχουν αναφερθεί και αυτόματες αποβολές σε μεγάλη συχνότητα σε γυναίκες με φαινοτύπους  1, 2 και p. Η αιτιολογία αυτού του φαινομένου φαίνεται να είναι η IgG φύση του anti-P αντισώματος, που επιτίθεται σε ορισμένα κύτταρα του πλακούντα. Έχει παρατηρηθεί ο σχηματισμός αυτοαντισωμάτων εναντίον του P ύστερα από ιογενείς λοιμώξεις ^[30].

Το αντιγόνο LKE σχηματίζεται με διαδοχικές προσθήκες ενός τμήματος της γαλακτόζης και του σιαλικού οξέος στο αντιγόνο P. Αντισώματα έναντι του LKE ανευρίσκονται στα άτομα που δεν έχουν το LKE αντιγόνο, αλλά το ένζυμο που είναι απαραίτητο για την σύνθεσή του δεν έχει ακόμη ταυτοποιηθεί, και γι᾿ αυτό το LKE αντιγόνο παραμένει στην ομάδα GLOB. To anti-LKE είναι πολύ σπάνιο να υπάρξει. Υπάρχουν τρεις φαινότυποι του αντιγόνου αυτού, ο πολύ θετικός που ανευρίσκεται στο 80-90% του πληθυσμού, ο ασθενής θετικός στο 10-20% και ο αρνητικός στο 1-2% του πληθυσμού. Πέρα από τα ερυθρά, το αντιγόνο LKE εκφράζεται και στα ενδοθηλιακά κύτταρα, στα λεία μυϊκά κύτταρα, στους νεφρούς, στα αιμοπετάλια και στα μεσεγχυματικά βλαστοκύτταρα ^[30].

Το αντιγόνο PX2 είναι ένα υψηλής συχνότητας αντιγόνο, ένα γλυκολιπίδιο, το οποίο ανευρίσκεται αρκετά συχνά στα ερυθρά κύτταρα του φαινοτύπου p. Σχηματίζεται από την προσθήκη 3-β-Νακετυλογαλακτοζαμινυλοτρανσφεράσης σε ένα πρόδρομο μόριο του αντιγόνου P. Φαίνεται ότι αυτό το αντιγόνο ανευρίσκεται σε υψηλά επίπεδα σε άτομα με φαινότυπο Pk1^[30].

Καρκίνος & σύστημα Glob 

Έχει αποδειχθεί ότι το αντιγόνο P εκφράζεται στα κύτταρα του εμβρυικού καρκινώματος ^[30].

Το σύστημα Raph

Το σύστημα Raph αποτελείται από ένα μόνο αντιγόνο, το MER2 ^[31], το οποίο ανακαλύφθηκε το 1985 ^[32] και κατατάχθηκε στο σύστημα Raph το 2004 ^[31]. Αποδείχθηκε ότι το MER2 βρίσκεται στο CD151, που ανήκει σε μία ομάδα πρωτεϊνών που ανευρίσκονται συνήθως στα λευκοκύτταρα και χρησιμοποιούνται ως εργαλεία για τον προσδιορισμό της ανάπτυξης και της λειτουργικότητας των Τ και Β κυττάρων ^[31]. Η πρωτεΐνη CD151 κωδικοποιείται από ένα γονίδιο που είναι μέρος της υπεροικογένειας διαμεμβρανών 4, γνωστής και ως τετρασπανίνης. Οι περισσότερες από αυτές τις πρωτεΐνες βρίσκονται στην κυτταρική επιφάνεια, έχουν τέσσερις υδρόφοβες περιοχές, και η λειτουργία τους περιλαμβάνει τη μεσολάβηση στη μετάδοση σημάτων όσον αφορά στη ρύθμιση της κυτταρικής ανάπτυξης, ενεργοποίησης, και κινητικότητας. Η CD151 είναι μια γλυκοπρωτεΐνη της κυτταρικής επιφάνειας και αλληλεπιδρά με ιντεγκρίνες και άλλες διαμεμβρανικές πρωτεΐνες της υπεροικογένειας 4. Εμπλέκεται επίσης σε κυτταρικές διεργασίες, όπως η κυτταρική προσκόλληση, η ρύθμιση και η λειτουργία της ιντεγκρίνης. Επιπλέον, ενισχύει την κινητικότητα των κυττάρων, την εισβολή και τη μετάσταση των καρκινικών κυττάρων ^[33]. Οι Τετρασπανίνες έχουν δυο εξωκυτταρικές και δυο ενδοκυτταρικές θηλιές και ένα μικρό ενδοκυτταρικό κυτταροπλασματικό Ν- και C- άκρο. Η πρώτη εξωκυτταρική θηλιά της ονομάζεται EC1 και είναι μικρή, ενώ η δεύτερη EC2 και είναι μεγάλη. Η EC2 θηλιά περιέχει κυστεΐνες που σχηματίζουν δυο δισουλφιδικούς δεσμούς. Συγκεκριμένα η CD151 είναι μια τετρασπανίνη με έξι κυστεΐνες στην EC2 ^[32]. Η πρωτεΐνη CD151 είναι το πρώτο μέλος των τετρασπανινών που βρέθηκε στα ερυθρά, αλλά και σε ανώριμα ερυθρά στον μυελό των οστών. Όταν το ανώριμο ερυθροκύτταρο αρχίζει και ωριμάζει, η ποσότητα της CD151 στην επιφάνειά του αρχίζει και μειώνεται. Το αντιγόνο MER2 έχει βρεθεί στα κύτταρα του ομφάλιου λώρου, σε ενδοθηλιακά κύτταρα, στα νεφρά, στους μύες, στα κύτταρα Schwann, στα δενδριτικά κύτταρα, σε αιμοπετάλια, και στα μεγακαρυοκύτταρα ^[32].

Το γονίδιο της CD151 βρίσκεται στο χρωμόσωμα 11p15.5 και αποτελείται από 8 εξόνια και κωδικοποιεί μια πρωτεΐνη με 253 αμινοξέα. Το αντιγόνο MER2 κληρονομείται με επικρατή τρόπο^[32].Όσον αφορά στα αντισώματα εναντίον του MER2 έχουν γίνει ορισμένες έρευνες. Έγινε έλεγχος σε τρία άτομα που είχαν φαινότυπο Raph-null και anti-MER2. Τα δύο άτομα ήταν ομόλογα ως προς μία μετάλλαξη, μία προσθήκη ενός νουκλεοτιδίου στο εξόνιο πέντε. Η προσθήκη προκάλεσε μετατόπιση πλαισίου και οδήγησε στη δημιουργία κωδικονίου λήξης. Η μεταλλαγμένη πρωτεΐνη που προκύπτει έχει έλλειψη ενός σημαντικού μέρους της EC2 και έχει δυσκολία στο να φτάσει στην κυτταροπλασματική μεμβράνη. Ένα άλλο άτομο με ίδιο φαινότυπο βρέθηκε ότι ήταν ομόζυγος για έναν πολυμορφισμό ενός νουκλεοτιδίου στο νουκλεοτίδιο 533 στο εξόνιο έξι. Το αποτέλεσμα αυτής της μετάλλαξης είναι η ιστιδίνη έναντι της αργινίνης στο αμινοξύ 178. Παρόμοιες μεταλλάξεις βρέθηκαν και σε άλλα άτομα με τον φαινότυπο null. Η μειωμένη έκφραση του MER2 έχει συνδεθεί με την ύπαρξη και κληρονόμηση του In(lu). Ο φαινότυπος αυτός προκαλείται από μια μετάλλαξη στον υποκινητή EKLF, που είναι ένας παράγοντας μεταγραφής απαραίτητος για την έκφραση άλλων αντιγόνων ομάδων αίματος.  Άτομα τα οποία έχουν εμφανίσει αλλοαντισώματα εναντίον του MER2 δεν εκφράζουν το αντιγόνο σε κανέναν κυτταρικό τους τύπο ^[32].

Πειραματόζωα στα οποία έχει δημιουργηθεί ο φαινότυπος null παρουσίασαν αιμορραγία για αυξημένο χρόνο και μειωμένη ικανότητα πήξης, καθώς έχει αποδειχθεί ότι απαιτείται η πρωτεΐνη CD151 για τη ρύθμιση σχηματισμού θρόμβου ^[32].

Καρκίνος και CD151 

Έχει αποδειχθεί ότι η πρωτεΐνη CD151 συμμετέχει στην ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων. Επηρεάζει τόσο την αυτόνομη συμπεριφορά των κυττάρων όσο και την επικοινωνία με τα γειτονικά κύτταρα και το μικροπεριβάλλον. Συγκεκριμένα η CD151 ρυθμίζει την κυτταρική εξάπλωση των καρκινικών κυττάρων, την εισβολή της ενδοαγγείωσης του όγκου και τελικά της μετάστασης^[34]. Υποδηλώνεται ότι η λειτουργία της είναι ακριβώς αντίθετη από αυτή των γονιδίων καταστολής της μετάστασης ^[35]. Ο μηχανισμός της βασίζεται στην ικανότητα της πρωτεΐνης να οργανώνει την κατανομή και τη λειτουργία πρωτεϊνών που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, όπως των ιντεγκρινών, υποδοχέων αυξητικών παραγόντων, και άλλων. Τελικά η πρωτεΐνη CD151 εκφράζεται στα καρκινικά κύτταρα και επιδρά στη διήθηση του όγκου. Με αυτά τα δεδομένα μπορεί να χρησιμεύσει ως προγνωστικός δείκτης και πιθανότατα ως στόχος αντικαρκινικής θεραπείας ^[34]. Επιπλέον, στοιχεία δείχνουν ότι η αυξημένη έκφραση της πρωτεΐνης αυτής συνδέεται με κακή πρόγνωση σε αρκετούς καρκίνους ^[32].

Συμπεράσματα 

Συνοψίζοντας τα δεδομένα που συλλέχθηκαν, φαίνεται ότι τα συστήματα ABO, Rh, Diego, Kidd και Gill έχουν μεγάλη σημασία στις μεταγγίσεις αίματος αλλά και στην αιμολυτική νόσο του νεογνού. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται στα αντισώματα του συστήματος Kidd, τα οποία είναι δύσκολο να ανιχνευθούν, κάτι που τα καθιστά πολύ επικίνδυνα. Από την άλλη, σχετικά με το σύστημα Cromer δεν υπάρχουν οι απαραίτητες ενδείξεις για το αν μπορεί να προκαλέσει κάποιου είδους αντίδραση στις μεταγγίσεις ή σε πιθανή ασυμβατότητα μητέρας και εμβρύου. Τέλος το αντιγόνο P του συστήματος Glob και η πρωτεΐνη CD151, πάνω στην οποία βρίσκεται το αντιγόνο του συστήματος Raph, εκφράζονται σε ορισμένα καρκινικά κύτταρα, κάτι που μπορεί να τα καταστήσει μόρια ανίχνευσης των καρκίνων αυτών. 

Βιβλιογραφία

[1] Eiji Hosoi

Biological and clinical aspects of ABO blood group system, 2008; 55(3-4):174-82. doi: 10.2152/jmi.55.174 -PubMed

[2] Laura Dean

Blood Groups and Red Cell Antigens, chapter 5 The ABO blood group, 2005

- PubMed

[3] Laura Dean

Blood Groups and Red Cell Antigens, chapter 6, Blood Groups and Red Cell, 2005Antigens -PubMed

[4] Susan T. Johnson, Jayanna Kay Slayten

Blood Group Antigens and Antibodies, 2018; Transfusion Medicine, Apheresis, and Hemostasis

[5] Maria Podbielska, Hubert Krotkiewski

ABO blood-group system: past and present, 2002; 56(4):439-60 -PubMed

[6] Laura Dean

Blood Groups and Red Cell Antigens, Chapter 7 The Rh blood group, 2005

PubMed

[7] Neil D. Avent, Marion E. Reid

The Rh blood group system: a review, 2000; 95 (2): 375–387 

[8] Asteray Assmie Ayenew

Prevalence of rhesus D-negative blood type and the challenges of rhesus D immunoprophylaxis among obstetric population in Ethiopia: a systematic review and meta-analysis, 2021; 2;7(1):8. doi: 10.1186/s40748-021-00129-3

-PubMed

[9] S Gerald Sandler, Leonard N Chen, Willy A Flegel

Serological weak D phenotypes: a review and guidance for interpreting the RhD blood type using the RHD genotype, 2017; 179(1):10-19. doi: 10.1111/bjh.14757 -PubMed

[10] D M Lublin, S Kompelli, J R Storry, M E Reid

Molecular basis of Cromer blood group antigens, 2000; 40(2):208-13. doi: 10.1046/j.1537-2995.2000.40020208.x -PubMed

[11] J R Storry, M E Reid

The Cromer blood group system, 2002; 18(4):95-103 -PubMed

[12] Francis J. Alenghat, David E. Golan

Functional Organization of Vertebrate Plasma Membrane, 2013; Current Topics in Membranes

[13] J.R. Storry, M.E. Reid, and M.H. Yazer

The Cromer blood group system,2019, Immunohematology, Journal

[14] D M Lublin, G Mallinson, J Poole, M E Reid, E S Thompson, B R Ferdman, M J Telen, D J Anstee, M J Tanner

Molecular basis of reduced or absent expression of decay-accelerating factor in Cromer blood group phenotypes, 1994; 15;84(4):1276-82 -PubMed

[15] N Rahimi-Levene 1, A Kornberg, G Siegel, V Morozov, E Shinar, O Asher, C Levene, V Yahalom

Persistent anti-Dra in two pregnancies, 2005; 21(3):126-8 -PubMed

[16] Dolores Figueroa

The Diego blood group system: a review, 2013;29(2):73-81 -PubMed

[17] Laura Dean

Blood Groups and Red Cell Antigens, Chapter 1The Diego blood group, 2005 -PubMed

[18] Cheong Tar Wei, Faisal Muti Al-Hassan, Norris Naim, Aishah Knight, and Sanmukh R. Joshi

Prevalence of Diego blood group antigen and the antibody in three ethnic population groups in Klang valley of Malaysia, 2013; 7(1): 26–28. doi: 10.4103/0973-6247.106725 -PubMed

[19] Tokihiko Sawada 1, Keiichi Kubota, Junji Kita, Tadashi Furihata, Yukihiro Iso, Masato Kato, Kyu Rokkaku, Mitsugi Shimoda

Liver transplantation in Diego blood disparity: a case report,2007; 27;83(4):510-3. doi: 10.1097/01.tp.0000254946.22928.97 –PubMed

[20] Laura Dean

Blood Groups and Red Cell Antigens, Chapter 10 The Kidd blood group, 2005

PubMed

[21] Janis R Hamilton

Kidd blood group system: a review, 2015;31(1):29-35 -PubMed

[22] Shaun Lawicki, Randal B Covin, Amy A Powers

The Kidd (JK) Blood Group System, 2017 ;31(3):165-172. doi: 10.1016/j.tmrv.2016.10.003 -PubMed

[23] Melca Maria Oliveira Barros

Kidd system antigens and kidney disease, 2017; oi.org/10.1016/j.bjhh.2017.07.004 

[24] Dawn M Rumsey 1, Delores A Mallory

GIL: a blood group system review, 2013;29(4):141-4 -PubMed

[25] AQP3 aquaporin 3 (Gill blood group) [ Homo sapiens (human) , 2022

[26] D.M. Rumsey and D.A. Mallory

GIL: a blood group system review, 2013;29:141–144 Immunohematology

[27] G L Daniels, E N Delong, V Hare, S T Johnson, P Y Lepennec, D Mallory, M J Marshall, C Oliver, P Spruell

GIL: a red cell antigen of very high frequency, 1998;14(2):49-52 -PubMed

[28] Nathalie Roudier, Pierre Ripoche, Pierre Gane, Geoff Daniels, Jean-Pierre Cartron, Pascal Bailly

AQP3 Deficiency in Humans and the Molecular Basis of a Novel Blood Group System, GIL, 2002; DOI:https://doi.org/10.1074/jbc.M208999200 -Journal of Biological Chemistry

[29] A Hellberg 1, J S Westman, M L Olsson

An update on the GLOB blood group system and collection, 2013;29(1):19-24 -PubMed

[30] Å. Hellberg, J.S. Westman, and M.L. Olsson

An update on the GLOB blood group system and collection, 2013;29:19–24 -Immunohematology

[31] M Hayes

Raph blood group system, 2014;30(1):6-10 -PubMed

[32] M. Hayes

Raph blood group system, 2014;30:6–10 -Immunohematology

[33] CD151 molecule (Raph blood group) [ Homo sapiens (human) ], 2022

[34] Rafal Sadej, Alicja Grudowska, Lukasz Turczyk, Radzislaw Kordek & Hanna M Romanska

CD151 in cancer progression and metastasis: a complex scenario, 2013 -Laboratory Investigation

[35] T Tokuhara, H Hasegawa, N Hattori, H Ishida, T Taki, S Tachibana, S Sasaki, M Miyake

Clinical significance of CD151 gene expression in non-small cell lung cancer, 2001;7(12):4109-14 -PubMed